کد مطلب:259314 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:184

ابوهاشم جعفری
ابوهاشم جعفری همان «داوود بن قاسم بن اسحاق بن عبدالله بن جعفر بن ابی طالب علیه السلام» است، از اهالی بغداد بود، مردی موثق و عالی مقام است كه از محضر حضرت رضا، حضرت جواد، حضرت هادی، حضرت امام حسن عسكری علیهم السلام و حضرت صاحب الأمر عجل الله تعالی فرجه بهره مند شده است.

او در پیشگاه امامان علیهم السلام بزرگ مردی بلند مقام بود، و از همه ی امامان مذكور علیهم السلام، نقل روایت می كند. دارای اخبار، مسائل و شعرهای زیبا در شأن امامان علیهم السلام است.

اشعار زیر را در آن هنگام كه امام هادی علیه السلام بیمار شده بود، سروده است:



مادت الأرض بی وادت فؤادی

و اعترتنی موارد العرواء



حین قیل الامام نضو علیل

قلت نفسی فدته كل الفداء



مرض الدین لاعتدالك و اعتل

و غارت له نجوم السماء



عجبا ان منیت بالداء و السقم

و أنت الامام حسم الداء



أنت آسی الا دواء فی الدین

و الدنیا و محیی الأموات و الأحیاء



زمین به خاطر بیماری شما بر من پریشان شد، و قلبم سنگین گردید.

و در آن هنگام كه گفته شد: امام هادی علیه السلام لاغر و رنجور شده است، گفتم: همه ی جانم فدای او گردد.

دین اسلام به خاطر بیماری تو، بیمار و رنجور شد، و ستارگان آسمان به خاطر آن، بی فروغ شدند.

شگفتا! كه دستخوش درد و بیماری شدی، با این كه تو امام زداینده ی هر دردی هستی.

تو طبیب و درمان بخش دردها، و زندگی بخش مردگان و زندگان در دنیا و جهان آخرت هستی.



[ صفحه 73]