کد مطلب:259314
شنبه 1 فروردين 1394
آمار بازدید:184
ابوهاشم جعفری
ابوهاشم جعفری همان «داوود بن قاسم بن اسحاق بن عبدالله بن جعفر بن ابی طالب علیه السلام» است، از اهالی بغداد بود، مردی موثق و عالی مقام است كه از محضر حضرت رضا، حضرت جواد، حضرت هادی، حضرت امام حسن عسكری علیهم السلام و حضرت صاحب الأمر عجل الله تعالی فرجه بهره مند شده است.
او در پیشگاه امامان علیهم السلام بزرگ مردی بلند مقام بود، و از همه ی امامان مذكور علیهم السلام، نقل روایت می كند. دارای اخبار، مسائل و شعرهای زیبا در شأن امامان علیهم السلام است.
اشعار زیر را در آن هنگام كه امام هادی علیه السلام بیمار شده بود، سروده است:
مادت الأرض بی وادت فؤادی
و اعترتنی موارد العرواء
حین قیل الامام نضو علیل
قلت نفسی فدته كل الفداء
مرض الدین لاعتدالك و اعتل
و غارت له نجوم السماء
عجبا ان منیت بالداء و السقم
و أنت الامام حسم الداء
أنت آسی الا دواء فی الدین
و الدنیا و محیی الأموات و الأحیاء
زمین به خاطر بیماری شما بر من پریشان شد، و قلبم سنگین گردید.
و در آن هنگام كه گفته شد: امام هادی علیه السلام لاغر و رنجور شده است، گفتم: همه ی جانم فدای او گردد.
دین اسلام به خاطر بیماری تو، بیمار و رنجور شد، و ستارگان آسمان به خاطر آن، بی فروغ شدند.
شگفتا! كه دستخوش درد و بیماری شدی، با این كه تو امام زداینده ی هر دردی هستی.
تو طبیب و درمان بخش دردها، و زندگی بخش مردگان و زندگان در دنیا و جهان آخرت هستی.
[ صفحه 73]